Vandaag heb ik geen coachingsgesprekken. Vanachter mijn bureau staar ik naar mijn winterse tuin, terwijl het gezoem van de stofzuiger zich mengt met mijn gedachten. Af en toe hoor ik de stem van mijn hulp, meezingend met de muziek uit haar mp3-speler. Arabische liederen. inmiddels ben ik aan de uithalen van haar stem gewend.
Mijn hulp in de huishouding is van Marokkaanse afkomst. Soms drinken we koffie en vertellen elkaar over ons leven. Haar kinderen zitten op dezelfde school als de mijne, maar spelen niet met elkaar. Op het schoolplein staan de Marokkaanse moeders op een kluitje, de Turkse staan een eindje verderop. Een praatje met mijn hulp is er dan niet bij. Ik sta bij mijn eigen groepje, hoog opgeleide, werkende moeders. Onze groepjes sluiten elkaar buiten zonder dat iemand dat expres zo wil.
In een verhaaltje van Toon Tellegen vraagt de octopus onder het genot van een kopje thee aan de eekhoorn of hij hem raar vindt. De eekhoorn kijkt peinzend naar de vele armen en zuignappen van de octopus. Nee, overweegt hij, ik vind hem niet raar. En ik ben graag in zijn gezelschap. Maar als de octopus hem vraagt of hij met hem zou willen ruilen, raakt de eekhoorn in de war. Misschien is dat waar het om gaat. Samenleven vraagt om contact en nieuwsgierigheid. De ander is niet raar. Toch hoeven we niet zoals de ander te zijn. we hoeven niet te ruilen. De verschillen mogen er zijn. Als we maar niet vergeten dat er ook veel overeenkomsten zijn.
Mijn gedachten springen naar een middag in november. Ik was aanwezig op de jaarlijkse conferentie van wereldcoaches. Allemaal enthousiaste, bevlogen coaches en trainers deelden daar hun motivatie om zich aan te sluiten bij stichting Wereldcoach: bijdragen aan de ontwikkeling van mensen in andere delen van de wereld. Niet naast andere wereldburgers leven, maar samen met. En dat samenleven betekent dat er gedeeld mag en kan worden. Materieel, maar ook immaterieel. We werden door een van de bestuursleden meegevoerd in een empowermentoefening. Het was een oefening uit het trainingsprogramma voor de vrouwen die via the Hungerproject getraind worden met steun van Wereldcoach.
En waar we het uur daarvoor nog vooral naast elkaar en in een discussie zelfs tegenover elkaar stonden, waren we nu opeens samen. Zoveel verschillende mensen, maar wat bleken we veel te delen: ervaringen, angsten, pijn en belemmeringen, maar ook ontdekkingen, hulpbronnen, oplossingsrichtingen, energie. Niet dat elke oplossing voor ieder bruikbaar was. Daarvoor waren de verschillen soms te groot. De herkenning was echter des te groter. De eekhoorn in het verhaaltje wil uiteindelijk niet ruilen. Maar samen brakke thee drinken en zijn beukennoten delen: dat wil hij wel.
Josha Zwaan is schrijver en heeft een praktijk voor coaching en procesbegeleiding. In oktober 2010 verscheen haar debuutroman Parnassia. www.joshazwaan.nl
Verwijzingen
Tellegen, T. (1993). Bijna iedereen kon omvallen. Amsterdam: Querido. Stichting Wereldcoach: www.wereldcoach.com
