Nu de mussen van het dak vallen, is het misschien wel een goed moment om stil te staan bij de toekomst van de mens. Immers, je hoeft alleen maar goed om je heen te kijken (en te puffen) om te zien dat de opwarming van de aarde een feit is. In deze iFilosofie voert evolutie de boventoon, met her en der een uitstapje naar esthetiek of politiek. Ook al gaan we misschien ten onder, dan nog doen we dat immers samen en kunnen we beter iets moois voor ogen hebben dan iets lelijks.
Wat voor evoluties bespreken we zoal? Om te beginnen de evolutie van seks, of liever gezegd ons denken erover. Dat die niet al te rechtlijnig verloopt, weet elke puber en ook Foucault, wiens vuistdikke geschiedenis we bespreken. We vervolgen ons kronkelige pad langszij de evolutie van onze soort, of liever gezegd ons denken erover. Want de menssoorten die we ontdekken bepalen hoe we over onszelf nadenken. Dat het met die soort van ons weleens ten einde kan lopen, is nog meer voer om over na te denken. Dat doen we aan de hand van het slotakkoord van René ten Bos’ Denkerschap: Extinctie.
Dat het met de filosofie in ieder geval nog niet welletjes is, bewijzen een mooie nieuwe vertaling van Adam Smith, een ode aan ‘de Aristoteles van ZuidAmerika’ en allerlei andere mooie nieuwe filosofieboeken.
Moedig voorwaarts,
Florian Jacobs (hoofdredacteur)
