Vindt u ook niet dat weinig woorden zo mal zijn als ‘gewoon’? Iedereen gebruikt het, maar het komt mij regelmatig voor dat je het woord gewoon kunt weglaten of dat we ermee op iets doelen dat lang zo gewoon niet is. Onze Denker des Vaderlands lardeert vriendschap zelfs met ‘doodgewoon’. Hoe kun je iets innigs nu gewoon noemen? De/het onbekende is toch juist de gewoonlijke stand van zaken! Of komt u op een doodgewone dag meer vrienden dan onbekenden tegen? Ik snap het gewoon niet. ‘Gewoonte’ vind ik dan wel een alleraangenaamst woord. Er zit beweging in: alsof we ons iets dat we niet gewoon zijn hebben aangeleerd en het daarom gewoon is geworden. Bij gewoontes maken we bovendien een onderscheid tussen goede en slechte gewoonten: ze hebben een morele component. Dat kun je van het gewone vaak niet zeggen. Zouden we goed nadenken kunnen omschrijven als een goede gewoonte, en complotdenken als een slechte? Zouden we van het ruimer denken dan de geijkte canon een goede gewoonte kunnen maken? Dat zijn zomaar enige vragen die deze iFilosofie oproept. We bespreken allesbehalve gewone boeken, en doen dat gewoon op grondige wijze. Als u deze editie hebt verorberd, is zelfs het weer niet meer gewoon. Misschien is dat wel de gewoonte die de filosofie ons leert: niets meer als gewoon opvatten. Hoewel ik dat een heel gewone instelling vind. En u, doodgewone vriend, misschien ook. Veel leesgewoonten toegewenst, Florian Jacobs (hoofdredacteur)
