Er lijkt zich een tweedeling voor te doen in coachland. Enerzijds zien we een rationalisering die gepaard gaat met certificering, accreditatie van opleidingen, verzakelijking en protocollen. Hier roepen mensen vooral: “Ik wil wel doen wat werkt!” Anderzijds is er een intuïtieve stroming met meer aandacht voor de mens, relaties, het vrije karakter van coaching en meer exotische visies. Deze kent een zachter karakter en hier roepen mensen vooral: “Ik wil coachen met hart en ziel!” Wat betekent deze tegenstelling? Sluiten beide benaderingen elkaar uit? Wat gaat dit betekenen voor de toekomst van coaching?