In 1999 ben ik begonnen als arbeidsmarktanalist. Toen spraken we over ‘de nieuwe economie’, wat impliceerde dat er alleen nog maar groei zou zijn. De opkomst van internet was niet te stoppen, de worklifebalance deed haar intrede en mannen die parttime wilden werken waren zeer schaars (er is toch niets mis met je!). De belangrijkste redenen om te kiezen voor een (nieuwe) werkgever waren salaris, werksfeer, inhoud van het werk, een vast contract en een pensioenregeling. In die tijd had je nog de eindloonregeling en ging je gemiddeld op je 57ste met pensioen. 25 jaar geleden kon je eigenlijk nauwelijks thuiswerken (die infrastructuur was er niet), flexibele werktijden, zelfroosteren, een sabbatical of remote werken waren nog een verre toekomst. Onwaarschijnlijk eigenlijk hoe werken de afgelopen 25 jaar is veranderd…