Onvermogend lijkt de taal, vooral op momenten dat ze gezocht wordt. Die momenten zijn talrijker dan voor velen van ons aangenaam is. Het is niet voor niets dat met name de laatste jaren ons ambacht meer en meer open komt te staan voor een ‘andere taligheid’, zoals bij emotioneel lichaamswerk en mindfulness. En dat we ook onze taal en toevlucht zoeken in de muzen (Birnie & Dirkx, 2013). Toch zoeken mensen in hun ervaring, met name bij verlies, steeds naar een narratief: de mogelijkheid tot een verhaal. Een verhaal dat past in een groter geheel. Daarop richten wij ons in dit artikel. Wij concentreren onze aandacht op retoriek, betekenisgeving en betekenisverlies. We brengen hierin de mens en de professional samen, elk vanuit een eigen perspectief.