Reeds in de zestiende eeuw werd God, tot dan toe in onze westerse samenleving beleefd als het centrum van het universum, van zijn voetstuk verstoten en vervangen door het ‘ik’. De Franse filosoof Emmanuel Levinas benoemde toen al de transitie naar het tijdperk van de ‘EGOlogie’: het idee dat alles, van waarheid tot kennis tot moraal, begint en eindigt in de mens zelf, zijn ‘ego’, zijn ‘ik’. Reflectie en zelfreflectie zijn dan ook competenties die wij als coaches hoog in het vaandel hebben staan. Maar zijn we niet te zeer bezig om de waarde van het ‘in de spiegel kijken’ te verheerlijken om maar dieper ‘onze eigen kern’ te ontdekken, in plaats van dat we ‘door het raam’ naar buiten kijken en ons afvragen wat de wereld nodig heeft?