Ik kom dit jaar veel woede tegen. Bij mensen die in organisaties werken. Bij mensen die doelgroep zijn van organisaties. Bij mensen die ingehuurd worden door organisaties om met hun doelgroepen te werken, mdat ze het zelf niet meer weten. Of om dat er geen mensen meer te vinden zijn. En dat ligt dan natuurlijk aan de mensen. Of aan het salaris. Maar nooit aan de organisatie zelf.Nee. Wij zijn juist echt al heel lang goed bezig met de Bedoeling, glimlacht de Bestuurder-die-alles-onder-controle-heeft. Ja, daarom is het ook zo’n crisis bij jullie, denk ik dan. Maar nee, laat ik dat maar niet hardop zeggen. Want de opdracht moet nog wel binnen en de minachting draagt niet bij. Compassie moet ik voelen. Dat weet ik ook wel. Het zijn ook mensen. En ze doen hun best. Nee, ik laat me niet opwinden door al die gepolijste managementtaal. Verwondering. Discours. Denk Denkadviseren! Adem in. Adem uit. En glimlach naar de overkant. Niks lukt. Ik wil gewoon iemand over de tafel trekken met al dat ‘we zijn zo goed bezig’ en ik ben zeer benieuwd wat jij daar als adviseur nog aan toe kan voegen. Woede. Een goed onderwerp voor een artikel voor de Orde van Organisatie Adviseurs die me vroegen ‘iets te schrijven over emoties in je werk’.
