Het is een overweldigend succes. Een voorbeeld van waar een co-creatieproces toe kan leiden: Patatje Joppie. De mensen van Lays weten het zeker, dit hadden ze beslist niet zelf kunnen bedenken. Het is dankzij consumenten die meededen aan de landelijke wedstrijd ‘Maak de Smaak’, dat deze nieuwe chipservaring kon ontstaan. Zonder co-creatie was Patatje Joppie er niet geweest. En neem Pickwick Dutch Tea Blend; het werd de meest geslaagde theeïntroductie sinds jaren. En waarom? Omdat tweeëntwintig Hyvers, allen stevige pickwickdrinkers, meedachten. Ze werden als beloning met foto afgebeeld op de zijkant van het pak. Als ik daarop zou staan, op zo’n doosje, dan zou ik het ook veel drinken. En uiteraard cadeau geven aan vrienden en familie die dan, als ze thee schenken, mensen erop kunnen attenderen dat ze iemand kennen die heeft bijgedragen aan de ontwikkeling van deze theesoort. Zodat die mensen op hun beurt, eveneens deze variant gaan drinken. Zo spoelt er binnen afzienbare tijd een hele ‘tea-blendtsunami’ door Nederland, waarbij er bovendien gemakkelijk gesprekken ontstaan, zo tijdens het nuttigen van dit vocht.
Co-creatie verbindt. Co-creatie is hot. Zo hot als thee in Engeland. En als iets populair is, dan wil iedereen eraan meedoen. Gelukkig is dat bij co-creëren de bedoeling. Als zzp’er wil ik natuurlijk goed afstemmen op belangrijke trends in de samenleving. Ik overweeg om mezelf co-creatiecoach te noemen. Dat is gerechtvaardigd, want ik laat mijn klanten in begeleidingstrajecten zelf meedenken over het resultaat. Bijvoorbeeld door vragen te stellen als: Hoe zie jij dat nu zelf? Heb je al een idee over hoe je dit wilt gaan aanpakken?
De dialoog met klanten leidt zo af en toe tot verrassende co-creaties die ik beslist niet had kunnen bedenken. Zoals vorige week bij een mevrouw. Sinds een aantal sessies heeft zich een stem in haar hoofd ontwikkeld. Net als ik me zorgelijk afvraag of dit wel een gewenst product is van onze gezamenlijke gesprekken, beweert ze dat ze er blij mee is. Want als ze nu bijvoorbeeld op de bank zit en zich schuldig voelt omdat ze niks nuttigs doet, spreekt de stem haar geruststellend toe met een “Dat mag je jezelf gunnen.” En als ze bang is dat ze iets niet kan, hoort ze iets bemoedigends in de trant van “Vertrouw maar gewoon op je kwaliteiten.’ ‘Weet je wat zo gek is”, zegt ze, “het lijkt jouw stem wel.” “Dat is inderdaad merkwaardig.” antwoord ik. We lachen. Heimelijk denk ik: ik sta dan misschien niet afgebeeld op de zijkant van een doosje, maar mijn stem klinkt soms wel in iemands gedachten. En spreekt alleen om iets aardigs te zeggen!
Karin Brugman is trainer, coach en mede-auteur van het boek over voice dialogue: ‘Ik (k)en mijn ikken’. www.de-onderstroom.nl
