E-counselling, het nieuwe werken?
Als counsellor “in ruste” probeer ik de nieuwe counsellingontwikkelingen zoveel mogelijk bij te houden. Vooral internet geeft veel informatie, waarin ik steeds vaker de term e-counselling voorbij zie komen. In principe kan iedereen zich wenden tot online hulp. De mensen die daarvoor kiezen, hebben vaak affiniteit met internet. Maar hoe is de kwaliteit van online zorg in vergelijking met het echte, persoonlijke contact? Het gebruik van internet als een extra stuk gereedschap naast persoonlijk contact is natuurlijk niet meer weg te denken. Maar op zichzelf, als counsellingmethode? Stel je eens voor …
Ik probeer mij te verplaatsen in de situatie: ben ik dan net zoals mijn buurmeisje via msn met een aantal cliënten tegelijk in ‘gesprek’? Of in mijn pyjama achter de laptop in de keuken en counsellen maar? In je eigen kamer, webcam aan, koptelefoon op, microfoon voor je mond en luisteren naar je cliënt, terwijl je naar je scherm zit te turen om maar niets van de non verbale communicatie te missen? Of neem ik mijn laptop mee naar de plaatselijke kroeg en ga ik aan de slag met mijn cliënt onder het genot van een koel biertje?
Hoe moet je als e-counsellor omgaan met de niet zichtbare en hoorbare non-verbale communicatie die juist in het counsellingtraject zo belangrijk is? Hoe communiceer je dat eigenlijk? Uitgaande van contact alleen via het toetsenbord: BOOS - hoofdletters, WOEDEND – vette hoofdletters, verdrietig - cursief, [aarzelend, nadenkend, twijfelend] - tussen vierkante haken? Hoe moet je een klein glimlachje omschrijven? Het wordt nog een hele nieuwe studie om dat allemaal duidelijk te krijgen. Niet alleen voor mij als counsellor maar waarschijnlijk ook voor de cliënt. In mijn eigen praktijk maakte de ‘non-verbale’ communicatie een onmisbaar onderdeel uit van het counselling traject. Eens was ik bezig digitaal een studieopdracht uit te werken die bij mij nogal wat emoties losmaakte. Ik rammelde zo hard op het toetsenbord dat mijn partner vroeg wat er aan de hand was en ik liet haar lezen wat ik geschreven had. ‘Moet je hierom je toetsenbord bijna door de tafel slaan?’ was haar vraag. Het werd mij duidelijk dat de letters op het scherm bij haar niet de empathie opriepen die ik verwachtte. Hierna hebben we samen een goed gesprek gehad met tranen, stiltes, wegkijken en vooral een lach.
E-counselling als aanvulling op de persoonlijke sessies is prima. Je kunt feedback geven, samenvatten, huiswerkopdrachten meegeven en afspraken vastleggen. Het non-verbale contact zegt echter zoveel meer dan het gesproken woord, het brengt nuances en verduidelijking aan. Counselling zonder elkaar in de ogen te kunnen kijken? Persoonlijk zie ik er niets in. Immers: hoe kan ik digitaal met veel empathie een doosje tissues en een glimlach aanreiken? Wat zijn uw ervaringen met e-counselling?
Stuur uw reactie naar redactie@counsellingmagazine.nl
