Eigen haard is goud waard
Stel je voor: een koude winteravond in 1956. De wind giert om het huis en de sneeuw ligt een meter hoog voor het raam. Binnen zit het hele gezin in de enige ruimte waar de kolen-kachel warmte biedt en op het vuur staat het water te koken voor de kruiken die de nachtrust vergezellen. Iedereen luistert aandachtig naar de radio die de wereld binnenbrengt en een voorstelling geeft van de waarheid. Vader leest nog even de krant en legt uit wat hij vandaag op het werk heeft meegemaakt. Moeder vouwt de restanten van de was nog even netjes op en stopt wat sokken. De kinderen luisteren aandachtig naar hun ouders om zich een beeld te kunnen vormen van hun toekomst. Een vergelijkbare situatie anno 2012: het is buiten net zo koud en de sneeuw ligt bij de buurman op de stoep omdat dit de meest voor de hand liggende plaats was voor de sneeuwschuiver om alles te dumpen. Pa ligt languit op de sofa met een glas wijn in de hand en een bak chips op zijn buik. Ma is nog niet thuis van haar werk, wat zoveel betekent dat de vuile borden pas laat in de afwasmachine worden gezet. De jongste zoon zit op zijn eigen kamer te gamen terwijl dochterlief een serieus beroep doet op de houdbaarheid van de sociale media; haar wereld en waarheid. De oudste, overigens aangenomen zoon, is ‘ergens’ maar niemand weet waar. Er is een flauw vertrouwen dat hij vandaag nog thuis komt om te slapen in zijn eigen slaaphut die wordt verwarmd door de onlangs aangelegde vloerverwarming. Binnen het gezin is iedereen zich bewust van de namen van de medebewoners maar niemand vraagt wat de ander doet. Daarop is het standaard antwoord: “Boeiuh…lekker belangrijk!”
Vermoed wordt dat Pa een baan heeft, want de dagelijkse financiële bijdrage wordt netjes op tijd aangeleverd en bepaalt daarmee het meest intieme contact van de dag. Het ultieme contact tussen ouder en kind vindt plaats op momenten dat er een nieuwe Game Boy uitkomt of de ipad aan vervanging toe is. Een kapotte smartphone geeft direct alarmfase rood en mobiliseert du moment alle emoties van lusten en lasten.
De liefde tussen ouders en kroost wordt duidelijk op momenten dat er dringende behoeften opwellen in de geest van de jeugdige partij. De onvoorwaardelijke liefde voor baby en kleuter is veranderd. De oude garde heeft zich door de jaren heen weten te identificeren met een rol van leverancier van genotsartikelen en levensverrijkende middelen. Gezinscommunicatie bestaat uit een marktwerking van vraag en aanbod en de liefde van het kind richting ouder vertaalt zich in termen als ‘cool’ en ‘vet’. Ik heb het natuurlijk niet over uw situatie, maar over al die anderen die zich bij counsellors melden met ‘communicatieproblemen’ waaruit een reële angst is ontstaan om kinderen geestelijk te verliezen. Gevoelens van vervreemding binnen het eigen gezin. Van competitie tussen vader en moeder, als die al beiden deel uitmaken van het gezin.
Misschien moeten we die vloerverwarming maar weer gaan vervangen door een kolenkachel.
Reageren? redactie@counsellingmagazine.nl
