Vroeger woonden mijn opa en oma bij mij om de hoek. Omdat ik zo van lasagne hield (en houd), schepte ik met ‘grootmoeders lasagne’ keer op keer mijn bord vol. Als blijk van waardering (of omdat ik het gewoon heel lekker vond), at ik zoveel als ik kon. Zoveel dat de lasagne vlak voor thuiskomst de terugweg koos.Dat was eens maar nooit weer. Toen ik de volgende keer een halve pudding mee naar huis kreeg, nadat ik de andere helft al had verorberd, greep mijn moeder in. In de koelkast ermee, één nieuwe deurmat is voldoende. Achteraf kan ik dat wel weer waarderen.
Uitingen van waardering zijn er op veel verschillende manieren, groots en klein. Het schouderklopje van een collega, de opgestoken duim van de coach naast het sportveld, een knipoog van een vader naar zijn kind. Of, mijn favoriet: de buurman gewapend met microfoon en zelfgeschreven songtekst, die de buurvrouw verrast door het ten gehore brengen van ‘hun nummer’, ten overstaan van de hele straat. Waardering krijg je van anderen, maar waardering krijg je van en geef je ook aan jezelf. Waardering voor jezelf is nodig om de waardering van een ander ‘echt’ te kunnen accepteren. Waardering voor jouw lichaam, door ernaar te luisteren en het even terug in de relaxstand te zetten, nadat het overuren heeft gedraaid. Makkelijk gezegd, niet makkelijk gedaan. Onder het motto ‘ik ben toch al over mijn honger heen, dus dat ik überhaupt nog iets gezonds eet vandaag, dat is al heel wat’, at ik vorige week drie keer op rij een boterham met kaas als avondmaal. En dan nog met een goed gevoel slapen gaan ook.
Waardering voor wie je bent en dat jij – ondanks dat je helemaal niet kan zingen – toch elke week naar zangles gaat. Als teken van waardering voor jezelf, dat jij mag doen wat jij wilt, gewoon omdat het jou plezier geeft. Vandaag is de eerste dag van de rest van je leven, dus jij maakt er een mooie dag van met een paar valse noten. Voor de buurvrouw misschien iets minder leuk, maar jij voelt je de ster in je eigen Broadwaystuk.
Waardering geeft mij vleugels. Als ik wil vliegen dan kan ik vliegen, helemaal naar de andere kant van de wereld als het moet. Maar soms heb ik het figuurlijke duwtje in de rug van een ander even nodig. Van nature ben ik kritisch ingesteld, dus ik geef mijzelf vaak niet de waardering waarvan een ander vindt dat ik die wel verdien. De erkenning van een ander is dan ook de brandstof die mijn motor even goed laat draaien. Niet zozeer vanuit twijfel, maar vanuit de bevestiging dat het nut heeft wat ik doe, en dat ik het op een manier doe die anderen prettig vinden. In de hoop op waardering van anderen, pak ik dan ook het ene na het andere project op. “Geen punt. Ik doe dat wel.” En: “Ik pak dat ook wel even op.” Uiteindelijk schuilt hierin het gevaar dat ik mijn aandacht over te veel verschillende zaken verdeel, met de kans op slordigheden.
Waardering zou dan kunnen omslaan in teleurstelling. Gelukkig weet ik steeds beter een evenwicht te vinden en word ik beter in het vieren van mijn eigen successen. Zoals het voor de eerste keer zuiver stemmen van mijn viool. Toen was ik toch wel trots.
Het mij aanspreken op mijn mindere kanten, waardeer ik van anderen. Hoewel ik dan niet altijd met een glimlach de ruimte verlaat, doen zij dat juist wel omdat zij mij waarderen. Ze nemen de moeite om mij bij te sturen en te laten leren van mijn fouten. Juist op de momenten dat ik het niet verwacht, is waardering van een ander het meest welkom en raakt het mij het meest, maar ook wanneer ik ergens hart en ziel in heb gelegd en wacht op dat teken van waardering, is het fijn als anderen laten weten: het is goed wat je hebt gedaan, het is goed wie je bent.
Zelf kreeg ik met kerst een kaart van een collega met de tekst: “Ik ben blij dat je bij ons in het team zit.” Verrast door deze kaart verliet ik aan het eind van de dag met een glimlach het kantoor. Dat was niet omdat het mijn laatste werkdag was voor mijn vakantie (nou ja, wel een klein beetje natuurlijk), maar gewoon omdat zij mij liet weten dat zij mij waardeert.
Heb en toon waardering voor elkaar, maar zeker ook voor jezelf.
Myrthe Scheenjes (1985) werkt sinds maart 2009 bij ABN AMRO Bank N.V. en is de winnares van de KriDaTie Jong Talent trofee 2011. Deze trofee is onderdeel van het event The Women’s Conference Europe, www.womensconference.nl
