Tussen borrelhapjes en de kaas
Trainen, coachen en counsellen is al zeventien jaar mijn beroep en het is heerlijk om te doen, maar met familie en vrienden is het een ander verhaal.
Als trainer ben ik gewend rust te creëren in een ruimte waar chaos heerst. Dat lukt me altijd uitstekend. Heel anders wordt het wanneer ik op een feestje met een stel familieleden en/of vrienden ben die allemaal door elkaar praten. Degene met de hardste stem heeft de kans de meeste aandacht te krijgen, dus iedereen doet flink zijn best.
Mijn gevoel voor rechtvaardigheid begint op te spelen en hang naar rust in de tent maakt dat ik al snel de boel begin te leiden. “Ma, geef tante Ellie even de kans, zij wil ook wat zeggen!” Tante Ellie is bescheiden en komt er niet zo makkelijk tussen. Ik doe nog een poging: “Mag tante Ellie even wat zeggen… even wachten allemaal. Nu is het de beurt aan tante Annie,” zeg ik met stemverheffing. Mijn moeder: “Zeg Mar, dit is niet een van je trainingen hoor… wij kunnen het zelf wel af.”
Dan een vriendin die het moeilijk heeft. Ik schiet automatisch in de counsellingrol en dat heeft ze meteen door en ze tikt me op de vingers. “Ja hoor eens ik ben niet een van je counsellingcliënten hoor.” Ik moet weer op zoek naar een gewone vriendinnenhouding.
Soms krijg ik de reactie pas de volgende dag. Na een prachtig gesprek met een vriend denk ik: wauw hij heeft het begrepen, hier kan hij wat mee. Mooi niet, de volgende dag aan de telefoon verwijtend: “Mar, je was me aan het coachen en dat pik ik niet!” Echte klanten zijn veel makkelijker.
Aan de andere kant maken mijn geliefden er ook weer graag gebruik van en de vrienden van mijn geliefden en de vrienden van de vrienden… Ook toen ik masseur was speelde het al. “Lieve Mar”, zegt de kennis van de kennis… terwijl ze een pijnlijk gezicht trekt en haar schouders naar me toe buigt: “Kun je effe?” Nu hoor ik op feestjes: “Ha Marja, jij bent coach hè, dat wil ik ook worden, heb jij niet wat tips voor me?” of “Jij begeleidt toch mensen met burnout? Ik geloof dat ik er één heb” zegt een vage bekende op een feestje: “Wat denk jij? Mijn symptomen zijn:…” Als ik eindelijk mezelf heb bevrijd komt de volgende.
Ik moet assertief zijn en “ho” zeggen voor ik het hele feest aan het werk ben. Mijn vriendin zegt: “Je moet ze een kaartje geven en een afspraak proberen te maken!” Zij is een stuk commerciëler ingesteld.
Eerlijk gezegd: ik vind het eigenlijk wel leuk… er ontstaan meteen diepere gesprekken en we komen snel tot de essentie, en dat onder het genot van een drankje, nootjes en toastjes met Franse kaas. Dat kan weer niet tijdens een “echt” coachinggesprek!
Marja Ruijterman is sinds 1993 trainer en coach. Zij schreef het boek “Gedachtenkracht” – verhalen voor trainers, coaches en “normale” mensen. De columns van Marja verschijnen in verschillende media zoals Nieuwe Leiders en het Financieel dagblad en burnin.nl. www.marjaruijterman.nl
