Windmolens
Wat is nu precies Het Nieuwe Werken? Of een medewerker 2.0? Die vragen hielden me uit mijn slaap. In het donker tastte ik naar de iHome iP90 wekkerradio waarin mijn smartphone stond op te laden. Terwijl ik de termen googelde ontlokte de bundel licht die de kamer inscheen een vloek van mijn geliefde. “Potverdorie, wat doe je? Het is midden in de nacht ga slapen!” “Ik ben aan Het Nieuwe Werken”, zei ik terwijl mijn vingertoppen over het scherm gleden. “Dat kun je gewoon doen in je eigen tijd”, vervolgde ik, “niet van negen tot vijf, maar wanneer je daar zin in hebt. Bovendien”, ging ik verder tegen de rug die mij werd toegewend, “thuiswerken is uitslapen!’’. Zo stond dat beschreven op de site van hetnieuwewerkendoejezelf.nl. Naast mij klonk een nijdig grommend “Voor mij niet!’’Hoewel ik niet tot de categorie werknemers behoor die al van jongs af aan gewend is om met nieuwe technologieën, social networking en multitasking om te gaan, what’s app, skype en twitter ik er inmiddels op los. Ik ben hard op weg om een echte medewerker 2.0 te worden. Nee, mij kun je niet verwijten dat ik niet met mijn tijd meega. HNW is eigenlijk de werkwijze van zelfstandigen die is overgeslagen op mensen in loondienst. Je wordt daarbij niet langer afgerekend op je aanwezigheid maar maakt concrete afspraken over resultaten. Met de ondersteuning van de laatste technologie kun je makkelijk werken vanuit huis en hoef je, om elkaar te ontmoeten, niet in de file naar kantoor. Eigenlijk hoef ik dat ook niet meer. Maar sinds een stevige woordenwisseling met het thuisfront over mijn dagelijkse aanwezigheid, ga ik deze woensdag met mijn laptop naar Seats2Meet. Daar is gratis lunch, internet en zijn er gelijkgestemden, mensen zoals ik, werkenden 2.0. De blije 61 procent, het percentage dat volgens onderzoek gelukkiger is geworden van HNW, zij zijn hier. Dat zie je meteen als je rondkijkt en je hoort het ook. Naast me belt iemand langdurig en luidruchtig. Dat hoort ook bij HNW: je netwerk op de hoogte houden van je doen en laten. Mij gaat werken hier niet lukken. Het wordt niks met mijn column. Teveel lawaai. Op weg naar het toilet passeer ik een conferentiezaal. De deuren staan open. Een kale veertigplusser in pak spreekt over Society 3.0. Ik schrik. 3.0?! Het was toch 2.0? “De wereld verandert in rap tempo. ‘Vroeger’ is verleden tijd en zelfs ‘nu’ is al weer achterhaald’, beweert hij. Hij draait zich naar een groot scherm en leest hardop een quote voor:
‘When the winds of change are blowing,
some people are building shelters and others are building windmills’.
Zijn blik kruist de mijne in de deuropening. Mijn mobiel piept. Het is een sms van thuis. “Kom je borrelen in de zon?” lees ik. Mijn hart springt op. Ik kijk naar buiten. Verrek, de zon schijnt. Het is helemaal geen weer voor windmolens. Ik fiets naar huis, harder dan normaal. Om te schuilen. Voor Society 3.0.
Karin Brugman is trainer, coach en mede-auteur van het boek over voice dialogue: Ik (k)en mijn ikken.
