Ik ontmoet haar op een zonovergoten terras in de lente. Geduldig wachtend zit ze een boek te lezen. Ik ben, zoals vaak gebeurt, te laat. Nu was het de trein uit Londen die vertraging had, maar het is eigenlijk altijd wat. Het boek blijkt voor mij te zijn. Ik bedank voor het boek, leg het opzij, ons gesprek vangt aan. We kenden elkaar enkel via de tegenwoordig vele virtuele netwerken op het internet. We praten heel even over de gebruikelijke koeien en kalveren, over onze ervaringen in het netwerk en dan over ons werk en discreet over onze klanten. We merken dat we veel gemeenschappelijk, maar ook veel verschillend hebben. In een uurtje tijd leer ik een hele nieuwe wereld kennen van methodes, modellen, schrijvers en adviseurs die, op hun wijze, vergelijkbare klanten met vergelijkbare problemen helpen. Ons gesprek had geen doel, behalve zomaar kennismaken in de zon. Er moest niets. En er kwam veel. Nieuwe inzichten, nieuwe ideeën, nieuwe pistes om over na te denken.
Onze ontmoeting was een les in ontmoeten. Inzicht krijgen in elkaars visie en beseffen dat wat we dachten dat moest, misschien helemaal niet moet. Ik dacht aan Naema Tahir, de schrijfster, die in een interview met MO-magazine over ‘ontmoetingen’ zegt: “ze doen je beseffen dat het mogelijk is om op een andere manier te leven dan de jouwe, dat je niet uitverkoren bent.” En ze heeft gelijk, denk ik dan. Ik herinner me het TV-programma ‘Op gelijke voet’, waarbij een directeur of manager zich gedurende een week tussen zijn mensen gaat begeven en mee de afwas doet, mee de post bedeelt, mee de fabriekshal schoonmaakt. Dergelijke ontmoetingen brachten inzicht, waarna veel ‘moetens’ niet meer moesten omdat ze voorbijgestreefd of ronduit fout waren. Dergelijke ontmoetingen waren zo krachtig dat ze binnen de week investeringen veroorzaakten in een nieuwe machine of in een aangepaste werkplek. Krachtiger dan welke sterkte/ zwakte-analyse of investeringsplan ooit zou kunnen zijn. De ontmoetingen hadden iets ont-moetend.
Ik dacht aan de ‘Speakers’ Corner’ die een klant organiseerde in zijn kantine voor zijn medewerkers. De ‘Speakers’ Corner’ was een plek en moment tijdens de lunchpauze waar alle medewerkers een presentatie mochten komen geven over om het even welk onderwerp. Bedrijfsgebonden, persoonlijk, het maakte niet uit. Als het maar goed was voorbereid en maximaal twintig minuten duurde. Bedoeling was mensen meer te laten luisteren naar elkaar. Zonder meer. Het was een ont-moetingssessie. En iedereen stak er van op. Veel projecten kregen extra tips en hulp, vaak uit onverwachte hoek. Ont-moetingen. We zouden het meer moeten doen. En het klinkt zoveel beter dan ‘netwerken’. Terwijl bij netwerken de klemtoon op het woordje werken ligt, zo voel je bij ont-moetingen eerder dat niets hoeft en alles kan.
Jens Pas is adviseur bij samenwerkings- en motivatieproblemen én verhalenverteller. Omdat mensen meer dan ooit het verschil maken. www.jenspas.be Meer verhalen op www.dekrachtvanontmoetingen.be
