Toen ik deze zomer even terug was in Vallonbrun, de Franse alpenhut waar ik zes jaar geleden sliep tijdens mijn voetreis naar Rome, zag ik mijn bespiegelingen van toen in een nieuw daglicht. Mijn tocht was indertijd ingegeven door nieuwsgierigheid. Ik wilde in de voetsporen treden van religieuze pelgrims die van klooster naar klooster liepen, maar ook in die van achttiende-eeuwse jongeren, zoals Goethe, op grand tour naar Rome als onderdeel van hun ‘culturele vorming’. Ik ging op zoek naar de Europese gemene deler, maar ontmoette onderweg juist eindeloos veel verschillen. Tussen mensen. Tussen dorpen. Tussen landschappen. En die werden ook nog eens uitvergroot door mijn eigen gemoedstoestand.