J. Lacan, de briljante tovenaar/charlatan (doorhalen wat niet van toepassing schijnt) van de Franse psychoanalyse, stelde dat seksuele verhoudingen niet bestaan (“Il n’y a pas de rapport sexuel.” ) — nog steeds worden over die op het eerste gezicht krankzinnige bewering artikelen geschreven. De meest voorkomende duiding, die ook ik zal aanhouden, luidt als volgt. De beleving van de twee geliefden is (tweemaal) een privé-beleving. Hun jouissance (genot, maar met een scherp randje van vertwijfeling en nietiging) is een eenzame jouissance, ook al hebben ze er de ander, zo lijkt het toch, wel bij nodig. Of misschien juist daarom. De ander is instrument voor het eigen genot, een werkelijke eenwording komt niet tot stand.