Mijn mensbeeld, waar ik me vroeger nooit erg bewust van was, ligt stevig verankerd in de humanistische ideologie. Het ‘voelt’ zelfs raar om het een ideologie te noemen, want het is toch gewoon de waarheid dat de mens een uniek wezen is dat de capaciteit heeft om zelfsturend zijn, eigen doelen te verwezenlijken en zo zinvol in het leven te staan. Zijn er problemen onderweg, dan kan hij deze overwinnen door introspectie en reflectie, want zo leert de mens. Dit mensbeeld klopt niet meer, zo lijkt het. In mijn coachpraktijk word ik via mijn klanten geconfronteerd met een wel heel weerbarstige werkelijkheid die ons voor raadselen en problemen stelt en waar we met het luisteren naar ons gevoel niet ver mee komen. Ook in de literatuur lees ik terug dat het humanistisch mensbeeld behoorlijk aan reparatie toe is. De humanistische mens is namelijk moe, zo niet opgebrand. Wat is er aan de hand?
