Het taalspel van de begeleidingskunde sluit aan bij iets dat veel breder leeft in de samenleving en in het denken over organisaties. In dit artikel laat de auteur zien dat deze benadering, dit taalspel en het type vaardigheden die erbij horen niet alleen mooi en wenselijk zijn, maar ook problematisch kunnen zijn. Om de val van waardenpraat te doorzien en realiteitszin te houden, pleit de auteur onder meer voor praktische wijsheid.