De Sufi mysticus en dichter Rumi deelde in de 13e eeuw het volgende inzicht in de aard van rouw: “Rouw kan de tuin van compassie zijn. Als je gedurende alles je hart open blijft houden, kan je pijn je grootste bondgenoot worden in de zoektocht van je leven naar liefde en wijsheid.” In tegenstelling tot wat veel mensen vrezen, kan rouwen juist leiden tot meer levendigheid en bovenstaande kwaliteiten als compassie, liefde en wijsheid. Rouwen kan daarom enorm verdiepend en vitaliserend werken. Toch is het voor velen erg moeilijk. Waarom is dat zo en hoe kunnen we mensen begeleiden naar de vitaliserende kracht van rouw?