Het is alledaagse praktijk: de waan van de dag zorgt ervoor dat we professionaliseringsactiviteiten uitstellen of afzeggen. We zijn te druk met zagen om de zaag te slijpen. Daar hebben wij als schoolleiders last van, maar ons docententeam al helemaal. Tegelijkertijd is iedereen het erover eens: scholing en professionalisering zorgen voor ontwikkeling van docenten, waardoor ze beter onderwijs en betere begeleiding geven. Maar toch maken we vaak andere keuzes. Mijn bestuur, scholengroep Spinoza, heeft samen met een ander groot Haags bestuur, VO-Haaglanden, een academie opgericht om scholing goedkoper, laagdrempeliger en meer afgestemd op de behoeften aan te bieden: de Haagse Onderwijs Academie. Het aantal aanmeldingen is groot – maar het aantal afzeggingen helaas ook. Dan zegt een docent de mentorentraining af omdat hij/zij de gesprekken met ouders van die avond nog moet voorbereiden… of, nog erger, de schoolleiding verwacht dat die docent gaat surveilleren of iets dergelijks, waardoor de docent niet naar de training kan. Is dan gebrek aan tijd of een te hoge werkdruk de oorzaak van onze neiging met een botte zaag door te willen ploeteren? En wat hiertegen te doen?
