Al enige tientallen jaren duidt de mainstream benadering eenzaamheid als een gebrek aan relaties en van kwaliteit in relaties. Beschouwd als een groot maatschappelijk probleem moet eenzaamheid bij de in kaart gebrachte doelgroepen met programma’s worden bestreden. Duidt men echter de eenzaamheid existentieel, dan gaat het om ieders concrete en diepe bestaan. Dat vraagt van zowel de betrokkene als de zorgverlener dat ze contact maken met de binnenkant van het bestaan. Met andere woorden: dat zij samen de eenzaamheid betreden daar waar die ‘huishoudt’, en waar het unieke levensverhaal onvermoede mogelijkheden kan tonen.