Midden jaren zestig kwam Edu Feltmann in dienst van een adviesbureau, waar hij naar klanten werd gestuurd met als opdracht: kijk eens wat daar aan de hand is en schrijf er een rapport over. Hij merkte dat als je aandachtig naar de klant luistert en dan wat naïeve vragen stelt, men de neiging krijgt om dingen uit te leggen. Een gesprek ontstaat als vanzelf, evenals oplossingen, het geheim, de essentie en het leuke van adviseren. Een echt ‘adviesgesprek’ stimuleert de klant om zélf onbevangen en verwonderd, vanuit verschillende invalshoeken, te reflecteren over de vooronderstellingen en de voor hem ‘gewoon’ geworden interpretaties van de feiten en gebeurtenissen waarover de adviesvraag gaat. En zodoende bedenkt hij zelf een voor hem bevredigend antwoord op zijn adviesvraag.