Sinds de coronapandemie is therapie op afstand in een stroomversnelling gekomen. Veel therapeuten schakelden over op e-mental health-toepassingen zoals videoconferencing applicaties of beveiligde platforms waarbinnen begeleiding of behandeling ondersteund wordt. Pogingen tot implementatie van e-mental health-interventies hadden pre-corona een wisselend succes. Deze beperkte implementatie werd gelinkt aan koudwatervrees van therapeuten, vaak ook weerstand – mede door (te) veel nadruk op de kostenbesparing –, geen geld voor ondersteuning bij de invoering ervan, een gebrek aan tijd of ervaring. Ook vreesden ze dat therapie op afstand af zou doen aan de kwaliteit van de behandeling.