Vanaf het eerste moment dat we de keuze maakten om een magazine te maken over dieren was er bij de redactievergadering een persoonlijke, energieke en verbonden sfeer. Nu is het in de redactie nooit erg rustig, de redactie bestaat uit krachtige en professionele redactieleden die zichzelf goed neer kunnen zetten. Maar rondom dit thema merkten we een andere dynamiek. Het spreken over ‘onze’ huisdieren leidde ons naar aspecten van het leven die ergens over gaan. Over sterven, over geluk, over je staande houden, over depressie, over verbinden en het leven.
Ik dacht regelmatig aan de vele vrienden die in deze coronatijd besloten dat het nu wel tijd was voor een huisdier. En persoonlijker, aan mijn jongste zoon. Bij zowel de zwangerschap als bij zijn geboorte speelden thema’s als verlies, levenskracht en samenzijn. We verloren twee kinderen van de drieling die hij was. Nu hij tien jaar is, zie ik hem nog steeds soms met zijn ziel onder de arm ronddwalen, op zoek naar verbinding en hongerend naar intimiteit. Hij zoekt, verlangt en duwt tegelijk mensen van zich af. Hoe anders is dat bij zijn twee cavia’s. Twee snoezige baby cavia’s kwamen een paar jaar geleden bij ons in huis. Met enige tegensputteren van mij en mijn man namen we de beestjes op in ons gezin en werden ze onderdeel van ons bestaan. Elke dag worden ze door zoonlief warm verzorgd, geen onvertogen woord over die dagelijkse zorg. Maar ook ikzelf zoek elke dag wat groenvoer voor ze. Ergens in het park, onderweg, uit de tuin: wat zevenblad, paardenbloem, smalle weegbree of gras. Toen ze nog heel klein waren liep mijn zoon met een draagdoek met een cavia erin door de wijk, zoals ik in zijn babytijd maanden met hem rondgelopen heb. Nu zit hij lange tijd met ze op de bank, op de vloer, ergens in huis. De verbinding tussen zijn leven en deze cavia’s voelt als belangrijk, helend en tegelijk als metafoor voor het accepteren van het leven.
In dit magazine lees je diverse bijdragen over dieren, zoals coaching met behulp van dieren. Met paarden zoals Anette Dielmann inspirerend beschrijft. Daphne Kaffka schrijft ook over paarden en voegt er een breder onderzoek aan toe over werken met dieren. Het artikel van Esther Cohen gaat over het leven, in al zijn facetten en hoe hond en paard van betekenis waren als dragers van de levensthema’s. Marius Gosschalk neemt ons mee in de wereld van totemdieren, verhalen over dieren die raken en in beweging zetten. Daar reageert Joost Levy op, geheel op eigen wijze en leidt ons naar de mogelijkheid om het TA concept impasse hieraan te koppelen. Vanwege onze persoonlijke betrokkenheid besloot ik ieder redactielid te vragen om een korte bijdrage. Bij deze stukjes die ons team in alle verscheidenheid, kleur en intentie vangen voelde ik me geraakt en ongelofelijk blij om met elkaar samen te werken.
Tenslotte schreef Frouk Willering een artikel over haar onderzoek naar strooks en feedback. Een helder, zorgvuldig uitgewerkt artikel over ons omgaan met wat we van anderen horen en hoe onze patronen daarin meespelen.
Dit themanummer over dieren is een dier-baar nummer. Het gaat om dierbaarheid voor ons eigen leven, de ander als dierbaar zien, de wereld als een dragende, dankbare plaats waar mens en dier verbonden zijn. Soms tegen wil en dank maar even vaak als spiegel en in onvoorwaardelijke aanwezigheid.
Beatrijs Dijkman
Hoofdredacteur
INHOUD
Editorial, Beatrijs Dijkman
TA-nieuws
Dier-baar redactieleden, Redactieleden
Thema
- Hond en Paard noemen, Esther Cohen
- Coachen zonder woorden, Daphne Kaffka
- De helende werking van krachtdieren in Storytelling, Marius Gosschalk
- Een TA reflectie op ‘De helende werking van krachtdieren in Storytelling’, Joost Levy
- Scriptwerk met paardenbegeleiding - veerkracht versterken in het hier en nu, Anette Dielmann
Gedicht
- What do you want to change today? Jantine Dijkstra
CTA-case
- Constructief omgaan met feedback is mogelijk, Frouk Willering
