Je bent onbezoldigd coach van een non-profitorganisatie die kinderen van scheidende of gescheiden ouders coacht. Je coacht een meisje van vijftien dat bij haar vader en stiefmoeder woont, er zijn problemen in het samenleven. De gesprekken verlopen moeizaam, het meisje komt niet of veel te laat en als ze er is, ontwijkt ze alle vragen. Uiteindelijk komt het hoge woord eruit: zij wil helemaal niet gecoacht worden, ze is er alleen maar omdat haar stiefmoeder haar heeft opgegeven. Je stelt voor om het coachingstraject te beëindigen en dat accepteert ze gretig. Ze belooft om dat thuis te vertellen. De volgende dag bellen de ouders jou voor een nagesprek. Dat gesprek is zo plezierig, dat de ouders jou vragen of je hen wilt coachen in hun machteloosheid naar het meisje. Wat doe je?
Ethiek
Wat is ethisch en wat is ethiek in het coachingsvak? En waar in deze casus speelt de ethische vraag?
Waarom zou het goed zijn om in te gaan op het verzoek van de ouders? En waarom niet?
De eerste vraag die je jezelf kunt stellen is of deze coachvraag past in je werk voor de non-profitorganisatie. Je hebt je aangesloten om belangeloos kinderen te coachen, niet hun ouders. Ga je dit coachingstraject doen onder de vlag van de organisatie of vraag je de ouders om betaling? Hoe netjes is het om vrijwilligerswerk te gebruiken om een zakelijke opdracht te versieren?
Je kunt je afvragen hoe ethisch het is om de ouders van het meisje te coachen. Al is in het traject met het meisje weinig gebeurd, toch is zij een coachee van je geweest. Ze heeft misschien dingen verteld die haar ouders nog niet wisten. De ouders vragen je eigenlijk om wapens tegen je eigen (voormalige) coachee. Ga jij die leveren? Word je zo niet onderdeel van een strijd tussen ouders en kind, waarbij het kind zich verraden kan voelen doordat je eerst aan haar kant stond en je nu tegen haar lijkt te keren?
Aan de andere kant: je hebt je door het coachingstraject met het meisje al een beeld van haar en van haar ouders gevormd. Kun je de ouders nu nog wel voldoende open en nieuwsgierig tegemoet treden?
Driehoek
Je kunt de vraag van de ouders ook zien als een schreeuw om hulp. Door de ouders te ondersteunen hun ineffectieve en beschadigende patronen naar elkaar en naar het meisje te herkennen en om te buigen of te veranderen, help je het meisje ook. Coachen zal zeker verbetering in hun situatie brengen en dat is toch het doel van de coaching? Je kunt het meisje ook betrekken bij de coaching door voor je begint met alle drie om tafel te gaan zitten en uit te leggen waarom jij de ouders nu gaat coachen. Je kunt haar om hulp vragen voor zaken die hen alle drie betreffen.
Maar de vraag van de ouders kan ook je reddersinstinct aanspreken, zodat je in de bekende driehoek stapt en van redder verandert in aanklager en uiteindelijk in slachtoffer. Daar is dit gezin echt niet mee geholpen.
Specialisatie
Een andere vraag is: kun jij zo’n gezin eigenlijk wel coachen? Er zijn talloze coaches en mediators die gespecialiseerd zijn in scheidingssituaties. Kan een reguliere coach dit wel aan?
Het pleit voor een mogelijk coachingstraject met jou dat er al een vertrouwensrelatie tussen jou en de ouders is. Die kun je gebruiken. En misschien niet om ze zelf het hele traject te ondersteunen maar om ze, als het nodig mocht zijn en zij daar klaar voor zijn, door te sturen naar een specialistische hulpverlener.
Aan de andere kant zitten er aan scheidings- en omgangscoaching zoveel haken en ogen, die ook juridische en financiële aspecten hebben, dat je wel heel veel inhoudelijke kennis nodig hebt om niet nog meer problemen te veroorzaken.
Kortom: wat zou jij doen in zo’n geval? Discussieer mee: http://lnkd.in/deBQAix
Francine ten Hoedt en Philine Spruijt zijn de oprichters van de CoachingCarrousel, auteurs van ‘33 Daverende Dilemma’s voor Coaches’ en ontwikkelaars van de ‘Veertig Vileine Vragen voor…’ reeks. In deze rubriek formuleren ze een dilemma en belichten de vraag vanuit verschillende invalshoeken, zonder het overigens altijd eens te zijn met die invalshoeken. www.coachingcarrousel.com
