Via een recruiter krijg je het verzoek om lid te worden van de coachespool van een bedrijf. Ze bieden een vaste vergoeding van 300 euro per gesprek van anderhalf uur en minimaal vijf trajecten per jaar. De organisatie blijkt een cosmeticafabrikant, waarvan bekend is dat ze gebruik maken van dierproeven en kinderarbeid in lagelonenlanden.
Continuïteit
Zakelijk gezien is het erg aanlokkelijk om dit verzoek en de bijbehorende coachingsopdrachten te accepteren. Zeker in deze tijd van economische malaise is het fijn om een grote klant te hebben, die continuïteit in opdrachten kan garanderen. De vergoeding is niet onredelijk te noemen en omdat je in een pool komt, krijg je coachees uit alle geledingen van het bedrijf.
Dierproeven?
Natuurlijk kun je bezwaar hebben tegen het type opdrachtgever: een cosmeticafabrikant. Die maken luxeproducten, waar je van kunt vinden dat die niet echt nodig zijn. Maar er is wel een markt voor.
Dan het feit dat ze gebruik maken van dierproeven. Dieren worden voor zoveel gebruikt. We eten ze, we dragen kleding die van dieren is gemaakt en gebruiken allerlei andere zaken die op dieren zijn getest. Je zou toch niet willen dat ze mensen als proefkonijn gebruiken?
Kinderarbeid?
Hoe erg is het dat er kinderarbeid wordt toegepast? Het kan geen zwaar werk zijn om voor een cosmeticafabrikant te werken, dus die kinderen zullen vast niet erg te lijden hebben. Bovendien leveren ze een bijdrage aan het gezinsonderhoud. Zouden zij niet werken, dan zou de levensstandaard van henzelf en de familie waar ze uit komen veel lager zijn. Misschien zouden ze zelfs wel van honger omkomen. Dat wil toch ook niemand. En bovendien is het in lagelonenlanden nou eenmaal zo dat iedereen, dus ook kinderen, werken. Daar kan een coach hier in Nederland niets aan veranderen!
Verantwoording
Het aanbod is verleidelijk. Maar hoe kun je het voor jezelf verantwoorden dat je voor dit bedrijf wilt werken? Ze misbruiken waardevolle grondstoffen om overbodige luxeproducten te maken. Die grondstoffen kunnen ook worden gebruikt om het hongerprobleem in de wereld aan te pakken. Yoghurt, fruit en kruiden zijn om te eten, niet om onder je oksels te smeren of je benen mee te ontharen.
Ze testen die overbodige producten op weerloze dieren, die normaliter lekker buiten zouden moeten rondhuppelen of gekoesterd door hun eigenaren. Die dieren worden speciaal gefokt om te voorkomen dat jij en ik uitslag krijgen als we een van de honderden nieuwe smeerseltjes per jaar uitproberen. Zo langzamerhand zouden fabrikanten toch moeten weten welke stoffen schadelijk zijn voor mensen, daar hoef je geen dierproeven voor te doen.
En ten overvloede: ze laten kleine kinderen hun producten in elkaar zetten en betalen daar een hongerloontje voor. Daarmee houden ze de achterstandspositie van die landen in stand. Kinderen moeten kunnen spelen en naar school gaan als ze er oud genoeg voor zijn. Ze moeten niet ingezet worden voor het maken van luxeproducten voor rijke landen. Dat geld kun je beter investeren in die arme landen, zodat de mensen daar ook van Maslov 1 naar Maslov 2 en 3 kunnen. En misschien is het nog beter om het geld te besteden aan bewustwording in de rijke landen, welke offers het vraagt om wat onnodige cosmetica op je gezicht en lijf te kunnen smeren.
Sustainability
Maar toch… Die toekomstige coachees, die hebben gewoon een coach nodig! Als jij het niet doet, dan is er wel een ander, dus wat zou het weigeren van deze opdracht uiteindelijk voor zin hebben? Bovendien, misschien kun je via je coachees het bedrijf wel verbeteren, meer aandacht krijgen voor sustainability. Toch maar doen? Of toch maar niet?
Francine ten Hoedt en Philine Spruijt zijn de oprichters van de CoachingCarrousel, auteurs van ‘33 Daverende Dilemma’s voor Coaches’ en ontwikkelaars van de ‘Veertig Vileine Vragen voor …’ reeks. In deze rubriek formuleren ze een dilemma en belichten de vraag vanuit verschillende invalshoeken, zonder het overigens altijd eens te zijn met die invalshoeken. www.coachingcarrousel.com
