Er is veel kritiek op de DSM-5, de vijfde versie van de Diagnostic and Statistic Manual of mental disorders (DSM). De DSM wordt toenemend ervaren als handreiking voor het plakken van labels en gezien als een alsmaar uitdijend instrument dat leidt tot overbehandeling (Van Os, 2014). Hoe heeft het kunnen gebeuren dat dit instrument voor classificatie zo toonaangevend is voor het denken over psychisch lijden en zelfs tot voor kort voor de financiering van de behandeling daarvan (Scheepers, 2021)? En wellicht nog belangrijker is de vraag hoe we weer uit dit spoor komen.