Het leven reikt verder dan onze invloed. Het geboorteproces maakt dit soms pijnlijk zichtbaar. Een zwangerschap, een nieuw leven, ontstaat zonder dat wij het voor het zeggen hebben. Zo simpel is het, zo complex tegelijk. Er zijn wel bepaalde methodieken ontwikkeld om de kans op een zwangerschap toe te laten nemen, maar die blijven beperkt. Er bestaat geen formule om het leven op te wekken. Wij bepalen niet of, en wanneer. Ik ben op dit moment 22 weken zwanger. Als het aan mij had gelegen was ik al eerder zwanger geweest. Ik voel mij dan ook dankbaar voor de groei van dit hummeltje in mijn buik. Ik ben me ervan bewust dat niet iedereen dit mee kan of mag maken. Het is zo kwetsbaar. Nog niet eerder zag ik onder ogen hoe ingenieus de natuur in elkaar zit en dit hele proces begeleidt. Van de overrompelende moeheid tot aan de gelukshormonen toe. Alles heeft een functie, is op elkaar afgestemd. Zonder dat ik het precies kan doorzien, kan voorspellen wat de volgende stap gaat omvatten. Het leven wordt voorwaarts geleefd maar achterwaarts begrepen. Kan het nog indrukwekkender?
Overgave. Prachtig en angstig, soms zelfs frustrerend tegelijk. Ik betrap mezelf erop hoe lastig het is om, bij iets zo wezenlijks als de ontwikkeling van een kind, de controlebehoefte los te laten. Ik kan niet anders, dat is helder, maar steeds opnieuw voel ik de neiging opkomen. Eerst ging het over het zwanger worden zelf: wat kan ik doen zodat het gebeurt… Inmiddels komt het naar boven als de fijnste kinderkamer willen maken, de perfecte crèche vinden, zo goed mogelijk het moederschap invullen… Het zo graag goed willen doen voor dat kleintje in mijn buik, maakt het hoofd wakker en alert. Dat hoofd is gericht op controle, op zekerheid en geeft niet snel op. Maar het leven is niet zeker.
Overgave aan de natuur. Ook aan mijn natuur, mijn innerlijk weten. Bewustzijn op wanneer mijn hoofd de rest van mijn zintuigen, mijn intuïtie, buitenspel dreigt te zetten en op die momenten steeds weer terugkeren naar wat ik ‘weet’. Vertrouwen zonder dat ik het hoef te ‘begrijpen’. Dat zie ik als mijn opdracht als moeder. Wat is dat soms lastig. Nu al. En wat is het leerzaam. Controle, misschien wel de grootste menselijke illusie van deze tijd. Met gepaste nederigheid bezie ik de grootsheid van de natuur. En ervaar ik hoe bijzonder dat is, en hoeveel respect dat verdient.
Aan de natuur heeft ieder van ons zijn of haar leven te danken. Ze omvat ons, terwijl we er zelf onderdeel van zijn. Wat een wereld van wonderen.
Petra de Bruijn is redactielid van het TvC, en senior coach en opleider bij SchoolvoorCoaching. www.schoolvoorcoaching.nl
