Soms, in mijn praktijkruimte, hoor ik een doorgaande stroom van woorden. Niet dat ze allemaal evenveel betekenis hebben. Misschien zijn ze meer bedoeld om de tranen, of de boosheid die eronder verborgen zit, geen kans te geven. En andere keren hoor ik geagiteerde klanken: verontwaardiging, verstikte tranen, vloedgolven van verdriet. Hoe komt het toch dat de ene persoon bijna verdrinkt in zijn emoties en de ander ze slechts mondjesmaat kan uiten? En belangrijker misschien: wat kan ik ermee als coach?