Joris, een negentienjarige leerling met een autistische stoornis, valt sinds 2009 onder mijn zorg als leerlingbegeleidster/coach. Hij is nu twee jaar bezig met het traject mbo1-diplomering op een school voor zeer moeilijk opvoedbare kinderen met een langdurig-zieke-kinderenstatus. Het ziet ernaar uit dat hij zijn mbo-diploma gaat halen. Een belangrijk onderdeel van het uitstromen binnen ons voortgezet onderwijs is je oriënteren op de toekomst en een keuze maken: Welke beroepsopleiding ga ik volgen? Op welk niveau en waar ga ik deze volgen? Dit proces loopt niet echt soepel bij Joris. Hij gaat van links naar rechts en van boven naar beneden. Hij heeft geen reëel zelfbeeld en schat zichzelf hoger in. Joris weet vooral wat hij niet wil, maar kan heel lastig aangeven wat hij wel wil. Er zijn al zeer veel beroepen de revue gepasseerd en ook al een aantal opleidingslocaties. Hij wil kapper worden, ict’er, helpende zorg en welzijn, basismedewerker mode/maatkleding en signmaker. Hij kan geen keuze maken. Hij weet dat hij iets wil met mode, media of ontwerpen. Ook wil hij buiten onze regio studeren. Dit heeft echter veel gevolgen voor hem, vooral financieel. Hij heeft nog geen recht op studiefinanciering en zou alles zelf moeten bekostigen. Joris en ik hebben op regelmatige basis gesprekken, ongeveer een keer per maand, soms vaker. En ondanks onze gesprekken is Joris niet echt verder gekomen in het maken van een keuze of het nemen van een beslissing. Hij wil iedere keer de beslissing aan mij overlaten: “Wat vind jij dat ik moet doen? Welke opleiding past het beste bij mij denk je?” Deze keuze wil en ga ik niet voor hem maken natuurlijk. Hij lijkt geen beslissing te durven nemen en laat het van allerlei factoren afhangen. Ik zit nu eigenlijk ook vast en krijg hem niet verder in beweging, ondanks afspraken die we al gemaakt hebben. Soms hakt Joris de knoop door, maar komt hier naderhand op terug en dan zijn we weer terug bij af. Hoe kom ik als leerlingbegeleidster/coach verder met deze leerling
