Een kwart eeuw geleden had de academische wereld al achterhaald wat in onderwijsland niet werkte bij wat toen nog in-service training heette. Rond 1990 lichtte de generatie van Michael Fullan, Andy Hargreaves en David Hopkins de sluier van wat dan wel effectief zou kunnen zijn in in-service education. Die naamswijziging alleen al doet een groeiend inzicht vermoeden in de aard van het leren van onderwijsmensen. Professioneel leren niet als een mechanisch proces, maar als groei en ontwikkeling. Bildung als het ware. En naarmate de begrippen staff development en uiteindelijk - althans voorlopig - continuing professional development (CPD) ingang vonden, groeide in academische kringen wereldwijd de consensus over wat efficiënt en effectief is bij professionele ontwikkeling in het onderwijs.