Gebogen zit de pianist over de toetsen van zijn zwartglanzende vleugel. Elke aanraking met het klavier draagt bij aan het overweldigende recital, waar het publiek ademloos naar luistert. Hij twijfelt. Eén verkeerde beweging van zijn gespannen vingers en een verkeerde interpretatie is het gevolg. Hij vertraagt, heft zijn pink en ringvinger. Het vraagt uiterste concentratie, en met een minieme aanslag beroert hij de juiste snaar. Zo subtiel als de pianist zijn publiek aan zich bindt, zo betrokken staat de assessor tot zijn kandidaat. Het is niet enkel de ‘toets’ die het verschil maakt in een examen of assessment, maar juist de geraakte snaar. In dit artikel wordt ingegaan op de training van assessoren. Hoe ontwikkel je als assessor een passende aansluiting, attitude en focus die een kandidaat de optimale omstandigheden biedt om te presteren. Een verantwoordelijkheid die het uiterste eist van de assessor.
