Iedereen kent die markerende momenten van voor en na. Waar de grond onder je voeten vandaan geslagen en de wereld voor je een afgrond leek. De scheiding. De ziekte. De dood. Het ongeluk. De depressie. Wat voorheen gewoon was, leek voorgoed verdwenen. Mij overkwam dat bijna vijf jaar geleden. In 2016 raakte ik in het tijdsbestek van drie uur alle verbinding met mijzelf en mijn omgeving kwijt. Ik was 58 en had nog nooit eerder in mijn leven een dergelijke ontkoppeling meegemaakt. De diagnose: een ernstige depressie met psychotische kenmerken. Verdwaald in tijd en ruimte. Een diepe duikeling in een duister niks. Losgekoppeld van het leven, leeggezogen en meer dood dan levend. De draad volledig kwijt. En nu, zoveel tijd later, pak ik die weer op. Maar als ik die draad van het verleden weer oppak, pak ik dan ook weer de draad van verlies?
