Als er iets is dat de mensheid vreest, is het wel het de gapende kloof van het niets. Die schrikwekkende leegte moet gevuld worden, er moet een reden voor ons bestaan zijn, het leven moet ‘zin’ hebben. Anders zijn we verloren. Denken we. Voelen we. Vrezen we. ‘Horror vacui’ zou wel eens de krachtigste drijfveer achter veel van onze strevingen kunnen zijn: het scheppen van kunstwerken, het bedrijven van wetenschap, het vergaren van macht en het najagen van succes, het inrichten van religies en dwingende regelsystemen waar iedereen zich aan moet houden, het gevecht om dat te verwezenlijken en dat zinvol noemen, mediteren, zichzelf steeds opnieuw uitvinden, in therapie gaan of de honderd meter een kwart nanoseconde harder willen rennen, fietsen of schaatsen dan wie ook op deze wereld. Wat je verder veel ziet is vluchten in drank, drugs, rock ’n roll en workaholica. Zoveel mensen, zoveel zinnen.
