Een van mijn eerste herinneringen is dat mama niet blij was toen ik de witte tandpasta op het donderblauwe vloerkleed van mijn slaapkamer had uitgesmeerd. Deze leuke bezigheid bleek niet de bedoeling. De eerste van vele tegenstrijdige opvattingen tussen mij en mijn moeder. Hiermee was het opvoeden – ”En nu in de pas lopen!”– begonnen. Mijn wil moest gebroken worden. Terwijl ik met die tandpasta nu net had ervaren dat ik Ik was en dat Ik iets zelf kon. Je zou toch zeggen dat het doorbreken van de uniciteit van een kind voor ouders een reden is voor een feestje: gelukkig, ze komt tevoorschijn! Maar van het vieren van een dergelijk partijtje rondom de geboorte van de rebel-in-mij kan ik mij niets herinneren.