Mensen die slachtoffer zijn van geweld, ziekte of andere pech, roepen in ons, hulpverleners, al gauw reddersneigingen op. Het is een alom bekend mechanisme. Heel menselijk dus, maar, hoewel dat in eerste instantie zo kan lijken, vaak juist niet helpend voor het ‘slachtoffer’ in kwestie. Hoe werkt dat nu, die reddersrol? En vooral: hoe blijf je eruit, juist wanneer de ander jouw hulp zo goed kan gebruiken?