Ik loop vast. Het dilemma of ik al dan niet de knuppel in het hoenderhok gooi, heeft me in de greep. Zeg ik niets, dan voel ik me een laffe, loyale meeloper. Breek ik het open dan riskeer ik dat ik straks geen lid meer ben van dit team. Wat ik te melden heb, is mijns inziens van groot belang maar ik ben de enige die het ziet. Ik kom er niet uit. Help, waar is de coach? Graag iemand die hoort wat ik te vertellen heb, waar ik mee zit, wat mijn bedoelingen en mijn angsten zijn. Ik heb gelukkig iemand in huis die kan luisteren. Maar niet iedereen is zo rijk. Er is of helemaal niemand thuis of de medebewoner is druk met zijn eigen zaakjes of hij bagatelliseert de knoop in je maag of komt voordat je half uitgesproken bent al met tig adviezen. Of je wordt tot probleemgeval gebombardeerd of je bent dom dat je je eigen bonen niet kunt doppen. Hmm, buitenshuis zoeken dan maar. De telefoon. Wie te bellen? Je scant een rijtje vrienden, familie of collega’s, maar raakt in dubio: aan wie ga je je dilemma voorleggen? Wat zijn de kwaliteiten die je in dit geval nodig hebt en wie heeft die?
