Sommige psychologische fenomenen lijken als een waterscheiding te lopen tussen wat we aan de ene kant de academische psychologie en aan de andere kant de psychologische praktijk zouden kunnen noemen. Hoogsensitiviteit is zo’n fenomeen. Aan de universiteit en in het onderzoek wordt het grotendeels genegeerd, maar in de praktijk van alledag is er veel en vaak positieve belangstelling voor. Hoe komt dat en wie heeft er hier eigenlijk gelijk?