Als kind leefde Sahadi Daria in Turkije om uiteindelijk via Bulgarije en Frankrijk, als niet-begeleide jonge vluchteling bij toeval in België aan te komen. Daar volgde hij voor het eerst in zijn leven onderwijs. Een aantal leraren nam hem onder hun vleugels, hielp hem met leren en ze stimuleerden hem het beste uit zichzelf te halen. Zij zorgden ervoor dat hij niet opgaf, maar volhield. De liefde voor zijn thuisland bleef. “Het allermooiste aan Afghanistan is de verbondenheid tussen mensen”, zegt hij over zijn geboorteland waaruit hij op eenjarige leeftijd met zijn ouders gevlucht is.