Dat onderwijs tot de zogenaamde speerpunten van overheidsbeleid behoort, is bekend. Weliswaar wordt er al jaren bezuinigd – en dan vooral op de uitvoering – maar om op te kunnen stomen in de vaart der volkeren stellen onze politici voortdurend andere, altijd hogere eisen aan het onderwijs. Het aantal stimulerende regelingen en ‘innovatieve transities’ is niet te tellen. Achter die wispelturigheid gaat een begrijpelijke zorg schuil: hoe houden we het onderwijs bij de tijd?