“Gij zult participeren,” lijkt onze nieuwste maatschappelijke en organisatorische norm te worden en in de volksmond de onbetwiste opvolger van ‘duurzaamheid’. Toch beleeft menigeen de oproep tot participatie nog met sceptische en gemengde gevoelens: leven we daadwerkelijk in een veranderend tijdperk, waarin onze menselijke betrokkenheid en medeverantwoordelijkheid op en naar elkaar wordt aangeboord vanuit een natuurlijke intrinsieke motivatie? Of worden we emotioneel gemanipuleerd door een overheid, die uit economische noodzaak ons met een verborgen agenda oproept tot gezamenlijke draagkracht?