Bridgerton
Op Netflix is er een serie die in rap tempo op nummer 1 terechtkwam: Bridgerton. Overigens heb ik geen idee hoe de logaritmes van Netflix werken, want wellicht stond de serie alleen bij mij op 1. Het verhaal is niet zo bijzonder. Het gaat om adellijke dames en heren die een levenspartner zoeken en vinden. De bouquetreeks is er niets bij, want een beetje zoetsappig is het wel. Wat heel fascinerend is aan de serie is dat er door alle lagen, edelen, koningen en bedienden alle kleuren door elkaar lopen. Er zijn dus gekleurde edelmannen en witte bedienden. Zeker door de setting van de 18de-eeuwse kledij werkt dit in eerste instantie heel bevreemdend. Maar dat hield bij mij tijdens de eerste aflevering al op… Want hoe normaal is het eigenlijk dat kleur en verschil niet uitmaken?
Bij de aanvang van dit nummer hebben we veel discussie gehad over kleuren, over diversiteit en paradijsvogels. We hebben vooral de gedachte onderzocht hoe het toch kan dat we allemaal anders willen zijn, maar dat anders-zijn soms toch zo moeilijk te accepteren is. Dat het nog steeds niet gewoon is dat vrouwen evenveel verdienen als mannen en dat gekleurde mensen nog steeds moeite moeten doen om niet op kleur, maar op kwaliteit beoordeeld te worden. Misschien ben ik daarom wel zo onder de indruk van deze Netflix-serie, wetende dat de regisseur erg zijn best heeft moeten doen om deze cast bij elkaar te krijgen. De gedachte erachter is dat elke acteur een personage moet kunnen spelen, ongeacht zijn of haar kleur. En dat gevoel is ook echt overgekomen.
Ik ben onder de indruk omdat het zo snel gewoon voelde na aanvankelijk ongemak. Dat snelle verdwijnen van het ongemak van een ander beeld dan anders, gun ik elke paradijsvogel en elke organisatie. Hoe mooi zou het zijn als wij als HRD-professionals een Bridgerton konden maken in elke organisatie, waarin het na een week heel normaal zou aanvoelen dat er plek is voor iedereen?
In dit nummer vind je daarom ook de praktijkverhalen van organisaties die zich hiervoor inspannen en wat hun ervaring daarmee is. Omgaan met ongemak, dat is te leren denk ik, en als we er echt niet uitkomen, dan is er nog een ruime keuze uit kleurenmodellen die gebruikt worden om de veelal complexe werkelijkheid af en toe te duiden. Kortom voor iedereen wat. En ik? Ik verheug me op de volgende afleveringen van Bridgerton.
Ria van Dinteren
hoofdredactie, hoofdredacteur@tvoo.nl
INHOUD
Praktijk
Kleurrijk, Waardevol ongemak voor mens en organisatie, Olivia Kramers & Carlo Strijk
Diversiteit en inclusie bij het Van Gogh Museum, De kunst van het meten, Marjelle Vermeulen & Brian Doornenbal & Hans van Dijk & Susan Aukema
Leren van een ‘vreemde vriend’, Over hoe kunstenaars en wijkagenten samen leren en creëren, Marjon van Gelderen & Arnoud Grootenboer
Diversiteit voorbij de hokjes, Marten Bos
Kleur bekennen, Column, Jitske Kramer
Alle stemmen horen voor een betere wereld, In gesprek met Fonda Sahla, Olivia Kramers & Ria van Dinteren
De Trainingsachtbaan, Hrd-tool, Arie Speksnijder
Theorie
Diversiteit en inclusie in de praktijk, In gesprek met Jacqui Brassey, Olivia Kramers & Ria van Dinteren
Een woud van kleuren, Kleurendenken in het ontwikkelen van mensen, teams en organisaties, Jaap Boonstra
Welles nietes, Over quota voor vrouwen in topmanagementfuncties, Mijntje Lückerath-Rovers
Inspiratie
Beweeg naar digitaal, maar niet altijd, Yvette Burger
Diversity dividend, een andere kijk op diversiteit, Column, Carlo Strijk
Organisatieontwikkeling begeleiden met leerlijn, Els Vernooij & Peter Steenkamer
Kleurrijk in de praktijk, Carlo Strijk
Dankzij de witte bankman, Column, Leontine Bibo
