In bijna ieder coachtraject speelt, op zijn minst zijdelings, het spanningsveld tussen de wens om zowel een uniek persoon te mogen zijn als het verlangen om onderdeel te zijn van een gemeenschap, ‘erbij te horen’. Het wringt tussen de ervaring van ons innerlijke zelf en de (vermeende) feedback die we van buitenaf krijgen. Evenwicht ontstaat wanneer we onszelf met alle zon- en schaduwkanten als uniek wezen aanvaarden en beseffen dat juist dat de bijdrage aan de gemeenschap is. Wat betekent dat in het dagelijkse leven van mensen die niet langs de maatschappelijk aanvaarde meetlat passen? Hoe gaan we om met de labels waarop die meetlat is gebaseerd?