Levenskunst, als ik dit woord een tijdje in mezelf laat resoneren, dan raak ik wat gedesoriënteerd. Is het werkelijk een kunst om te leven? Terwijl ik hierover nadenk, ademt mijn lijf met regelmaat, pompt het bloed door mijn aderen en brengt zuurstof naar mijn hersenen als brandstof voor mijn overpeinzingen. Nee, leven is niet per se een kunst. Ik ben geboren, ik groeide op en ik ga een keer dood. Een heel fysiek proces waar ik niets tegen in te brengen heb. Wat mij wel als een kunst voorkomt, is hoe om te gaan met de tegenslagen die het leven voor me in petto heeft, met als summum de eindigheid van mijn bestaan.