Sinds een week of zes speel ik weer gitaar. Ik voel mij weer jong, vrolijk en veelbelovend. En dat ondanks het moeizame leerproces! Ik ben de routine en de soepelheid in mijn handen kwijt en moet weer eelt kweken op de vingertoppen. Een dvd met een op breinkennis gebaseerde lesmethode houdt mij enthousiast. Volgens de leermeester is gitaar spelen voor 90% hoofd- en voor 10% handwerk. Het hoofd moet het getokkel geautomatiseerd zien te krijgen en dat betekent: oefenen, oefenen, oefenen. Pas bij eindeloze herhaling worden er nieuwe hersenwegen aangelegd die voor gemak en souplesse zorgen.
Bij mijn coachopleiding was dat anders. “En, wat voor weer is het bij jou vandaag van binnen? Coach vanuit je hart, wat voel je nu? En waar voel je dat?”, waren de kreten. Mijn invoelingsvermogen moest binnenstebuiten gekeerd om in staat te zijn de zielenroerselen van de cliënt op waarde te kunnen schatten. Wroet, graaf, ga dieper en daal verder af! Maar daar veranderde niets mee. Niet van buiten en niet van binnen. Noch bij mijzelf, noch bij de ander. Ik kreeg stellig de indruk dat al dat ‘gevoelswroeten’ averechts werkte. Vooral ook vanwege de enorme hoeveelheid emotioneel restafval die bij groepsleden vrijkwam na menige oefensessie. Volgens sommigen ruimt dat op. ik heb mijn twijfels.
In een van de eerste ‘breinboeken’ die ik las vond ik bevestiging. Introspectie is minder eenvoudig dan we denken en werkt vaak averechts omdat het nu eenmaal oude gebaande, vaak negatieve, (neuronale) paden bewandelt. Terwijl het er nou juist om gaat nieuwe, positieve routes aan te maken. Briljant…, maar terug bij af! Want veranderen, hoe doe je dat? Antwoord: oefenen, oefenen, oefenen! Alleen dan maakt je brein nieuwe bedrading aan met alle gevoelsveranderingen van dien. Het is net als met leren gitaar spelen. Oefening baart kunst… en eelt.
Voor mij is coachen zonder breinkennis nog steeds denken dat de zon om de aarde draait. Het aanleren van nieuwe dingen (ook gedrag) gaat via het brein en niet via de onderbuik. Nieuwe handelingen vragen om een nieuwe plek in de hersenen en de weg naar die nieuwe plek wordt langzaam aangelegd, stukje bij beetje. Niet achterom, maar vooruit kijken helpt je verder: Waar wil ik heen? Wat wil ik bereiken? Hoe kom ik daar? Breinkennis is daarbij essentieel en het gaat allemaal veel makkelijker naarmate je er meer plezier aan beleeft. Ook dat ligt diep verankerd in het brein. Ik ga lekker gitaar spelen en heel veel oefenen.
Holger Tlomaczewski is coach, trainer en adviseur op het gebied van persoonlijke effectiviteit en teamsamenwerking. www.dreamteamcoaching.nl, www.teamfabriek.nl (online per 1 oktober 2011)
