Binnenkort ben ik werkloos. Omdat mijn werkgever het toch wel vervelend vindt dat hij me na elf jaar trouwe dienst op straat heeft gezet, ontvang ik een ontslagvergoeding; een ‘gouden handdruk’.
Oké, ‘gouden handdruk’ is een groot begrip voor mensen in mijn salarisschaal. Bij het aangeboden bedrag op mijn vaststellingsovereenkomst – HR-speak voor de echtscheidingspapieren, eigenlijk – dacht ik eerder aan een houten handdruk. Maar kan ik er ook echt iets mee doen? Een zoektocht op internet levert een aantal keuzes op.
Ik zou het geld in één keer uit kunnen laten betalen, maar dan blijft er na blijmoedig taxeren door de belastingdienst geen handdruk, maar slechts een bemoedigend schouderklopje over. Of ik kan het vastzetten. Niet in een Stamrecht BV – dat is voor de echte gouden handdrukken – maar in een stamrechtverzekering of een stamrechtspaarrekening. En omdat de eerste een ouderwets ondoorzichtig inhoudingsbeleid voert, gaat mijn geld naar de spaarrekening. Lekker veilig. Gewoon het geld vastzetten en op een bepaald moment laten uitbetalen.
Maar er is één maar. Voor het vaststellen van de uitkerende periode dient je overlijdensrisico namelijk minimaal één procent te zijn. Als ik mijn houten handdruk bijvoorbeeld voor mijn 45e wil laten uitkeren, kan dat alleen maar als de uitkering uitgesmeerd wordt over negen jaar. Dat schiet niet op.
Ik had heel andere plannen met mijn houten handdruk, dus ik heb de bank aangeboden om voortaan met losse handen te fietsen, een pizzadieet te volgen (een quattro formaggi alstublieft) en mijn reisverzekering op te zeggen: alles om meteen die ene procent overlijdensrisico te realiseren. Geen succes. Zelfs mijn weekje toeristisch Fukushima werd weggelachen.
Er was dus eigenlijk geen keus: mijn pensioen is dankzij mijn houten handdruk van een bladgouden glanslaagje voorzien. Nog 22 jaar geduld dus, als ik de belastingdienst niet wil sponsoren met mijn ontslagvergoeding. Niks wereldreis naar Gent. Niks troost-Opel. Niks inloopkoelkast. Nee, verplicht geduld uitoefenen tot ik helemaal uitgewerkt ben. Doe dan liever mijn baan terug.
Redacteur Marc van Gestel (1968) raakte in 2011 werkloos en werd meegezogen in de maalstroom van ontslagvergoedingen en werkloosheidsinstanties. Zijn verwondering stelde hij op schrift.
