Moed zou het eerstvolgende onderwerp worden voor mijn column. Ik zat er in de auto over na te denken terwijl ik juist vanuit Gent was vertrokken richting Nederland. Plotseling was er paniek en ik zag al snel waarom. Een personenauto zat tegen de vangrail, danig in de kreukels. Het was net gebeurd en er was geen tweede auto bij betrokken. Met nog een vijftal andere auto’s reed ik de vluchtstrook op, iedereen pakte als vanzelfsprekend zijn telefoon om 112 te bellen. Na beoordeeld te hebben wat ik zou kunnen doen, besloot ik door te rijden. Als getuige was ik nutteloos, want ik had het niet zien gebeuren en medicus ben ik evenmin. Nog voor Antwerpen begon ik toch te twijfelen: had het me aan moed ontbroken om…, tja, om wat?