Waarom is loopbaanbegeleiding nog steeds geen essentieel onderdeel van het HR-beleid? Er is toch genoeg aanleiding voor? Het steeds sneller wisselende landschap binnen organisaties vraagt immers om een voortdurende bezinning over de vraag hoe men zich met veranderingen in werk en loopbaan wil en kan verhouden. Maar het lijkt er sterk op dat het inzetten van een loopbaantraject uitsluitend gebeurt naar aanleiding van incidenten. Dan heet het bijvoorbeeld outplacement of re-integratie. We dempen met z’n allen dus nog steeds de put als het kalf al - bijna - verdronken is. Hoe komt dat toch?