Bestuurders en toezichthouders zien zichzelf graag als de stabiele factor in een instabiele wereld. Continuïteit, rust, wijsheid en voorspelbaarheid, dat is toch zo’n beetje wat je beoogt met elkaar. En dat geheel langs eenduidige heldere lijnen, reglementen en taken en bevoegdheden. Elkaar niet voor verrassingen plaatsen en niet stiekem met een bil op de stoel van de ander gaan zitten. Daarom heen groeien instituties die opleiden, organiseren, codificeren en reglementeren. En dat wordt dan weer onderwerp van beschouwing, advies en debat. Je voelt er de traagheid insluipen: hoe past dit nog bij de huidige turbulentie waar bouwstops afgekondigd worden in verband met urgente CO2 problemen, vluchtelingen over de wereld uitstromen en de politieke voorspelbaarheid èn participatie onder nul beginnen te raken?